Doorgaan

 Ernest Hemingway schreef ooit: De moeilijkste les die ik als volwassene heb moeten leren, is de meedogenloze behoefte om door te gaan, hoe gebroken ik me ook van binnen voel.

Deze waarheid is rauw, ongefilterd en pijnlijk universeel. Het leven stopt niet als we uitgeput zijn, als ons hart gebroken is of als onze geest versleten aanvoelt. Het blijft doorgaan - onverzettelijk, onverschillig - en eist dat we het tempo bijhouden. Er is geen pauzeknop voor verdriet, geen pauze voor genezing, geen moment waarop de wereld zachtjes opzij stapt en ons toestaat te genezen. Het leven verwacht van ons dat we onze lasten in stilte dragen, dat we doorgaan ondanks het gewicht van alles wat we van binnen met ons meedragen.

Het wreedste deel? Niemand bereidt ons hier echt op voor. Als kinderen worden we gevoed met verhalen over veerkracht, verpakt in nette, hoopvolle eindes - verhalen waarin pijn een doel heeft en elke storm opklaart om een ​​heldere horizon te onthullen. Maar volwassenheid ontdoet ons van die troostende illusies. Het leert ons dat overleven zelden poëtisch is. Vaak gaat het erom dat je verschijnt als je liever zou verdwijnen, dat je lacht door pijn die niemand ziet en dat je doorgaat ondanks dat je het gevoel hebt dat je van binnenuit uit elkaar valt.

En toch, op de een of andere manier, houden we vol. Dat is het stille wonder van mens-zijn. Zelfs als het leven meedogenloos is, zelfs als hoop ver weg lijkt, blijven we doorgaan. We struikelen, we breken, we vallen op onze knieën, maar we staan ​​op. En door dat te doen, ontdekken we een kracht waarvan we niet wisten dat we die hadden. We leren onszelf te troosten op de manier waarop we willen dat anderen dat zouden doen. We worden de stem van geruststelling waar we ooit naar zochten. Langzaam beseffen we dat veerkracht niet altijd draait om grote daden van moed; soms is het slechts een gefluister: "Blijf doorgaan."

Ja, het is vermoeiend. Ja, het is oneerlijk. En ja, er zijn dagen dat het gewicht ervan ondraaglijk voelt. Maar elke kleine stap vooruit is het bewijs dat we het niet hebben opgegeven. Dat we nog steeds vechten, nog steeds vasthouden, nog steeds weigeren om de duisternis ons te laten consumeren. Die stille trotsering – kiezen om te bestaan, te proberen, te hopen – is het dapperste wat we kunnen doen.

Natasha van den Akkker