Buiten tekenen

 Het gedicht over de beuken is van Jan van Nijlen

Twee bruine beuken zijn mijn naaste buren

In de oude voorstad, in een smalle straat;

Desmorgens vallen vonken van hun vuren

Tot in mijn kamer, tot op mijn gelaat,

en 's avonds, als de wind waart door hun kruin

Varieert hun kleur van violet tot bruin.

Gevangen in een band van oude stenen,

Zijn zij 't gebaar van heimwee naar de zon,

De vrije lucht, de stilte en het serene

Land waar, vóór eeuwen, hun bestaan begon

Zijn zij spijts steen en schaduw en cement,

het leven dat geen onderwerping kent.