Het gedicht over de beuken is van Jan van Nijlen
Twee bruine beuken zijn mijn naaste buren
In de oude voorstad, in een smalle straat;
Desmorgens vallen vonken van hun vuren
Tot in mijn kamer, tot op mijn gelaat,
en 's avonds, als de wind waart door hun kruin
Varieert hun kleur van violet tot bruin.
Gevangen in een band van oude stenen,
Zijn zij 't gebaar van heimwee naar de zon,
De vrije lucht, de stilte en het serene
Land waar, vóór eeuwen, hun bestaan begon
Zijn zij spijts steen en schaduw en cement,
het leven dat geen onderwerping kent.
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten